دل سوخته ی امام غائب علیه السلام، و شادی دشمنان!
ملاک های عملی جامعه به خوبی توسط قرآن و اهل بیت علیهم السلام ترسیم شده: تنها ملاک حقّ مطابقت آن با رضایت معصومین علیهم السلام، و ملاک باطل هم عدم مطابقت آنست. «فالحقّ ما رضیتموه، و الباطل ما سخطتموه».
بنابراین ملاکهایی من درآوردی مثل «شاد شدن دشمن» هرگز نمی تواند مبنای عملی ایجاد کند، مخصوصا وقتی که هیچ قاعده ی خاصی ندارد و تنها به عنوان مانوری تبلیغاتی استفاده شود.
✔️در این گیر و دار که آقایان از عکس العمل دشمن دم می زنند؛ چرا هیچ کس نگران عکس العمل امام معصوم علیه السلام نیست؟
قدری فکر کنیم: در قلب نازنین امام زمان علیه السلام چه می گذرد، وقتی ببیند مدّعیان تشیّعش چاره ی اصلاح را به جای خیمه ی غریبانه اش، در کاخ های بر افراشته از خون و مال مردم می جویند؟!!
حتی اگر از «شادی دشمن» پرهیز داشته باشیم؛ اگر نیک بنگریم، این تحیر و غفلت شیعیان است که دشمنانشان را شاد کرده!
دشمن خوشحال است که شیعه به جایی رسیده که تنها فرقشان با دیگر فرقه ها، یک ادّعای زبانی صرف است!
دشمن از این شاد می شود که ملتی بعد از بارها تجربه ی تلخ تاریخی، هنوز که هنوز است درس نگرفته اند!
چه لذتی می برد دشمن، از این که ببیند ملتی با دست خود سیاهچال بدبختی خود را حفر می کنند….
