بر همان روش پیشین باشید
در روایات فراوانی که دوران غیبت را ترسیم نموده و وظیفه را در این عصر بیان می کند، از شیعیان خواسته شده بر همان روش همیشگی خود پا برجا باشند.
برای مثال به این احادیث توجه کنید:
▪️از امام صادق علیه السلام: «هر گاه روز يا شب، امامى از آل محمّد (عليهم السلام) نديدى، پس هر كه را دوست مى دارى همچنان دوست بدار و هر كه را دشمن مى داشتی همچنان دشمن بدار، و ولايت هر كه را دارى همچنان داشته باش و شبانه روز منتظر فرج و گشايش بمان».
▪️از حارث بن مغيره نصرى از امام صادق عليه السّلام روايت كرده گويد: به آن حضرت عرض كردم: براى ما روايت شده كه صاحب اين امر زمانى از نظر ناپديد مى شود، پس در آن حال ما چه كنيم؟
فرمود: «به همان امر نخستين كه بر آن هستيد دست گرفته و متّصل باشيد تا وضع براى شما روشن شود».
(غيبت نعمانی ۱۵۸-۱۵۹)
ممکنست سؤال شود وجه این توصیه چیست و چه معنا دارد؟
به نظر می رسد این تأکیدی که در روایات متعدد رسیده از این جهت باشد که دوران غیبت، بزرگترین فرصت برای شیاطین جن و انس است که از نبود حجت الهی (علیه السلام) استفاده کرده و اعتقادات را تحریف و بدعتهای خود را به جامعه قالب کنند.
این روایات به این حقیقت اشاره می کند که همان آیین اولیه ای که شیعه داشته و در زمان حضور، و با همت اصحاب جلیل القدر، میان شیعیان منتشر شده است؛ تنها آیین و اعتقادی است که پشتوانه ای کاملا محکم و متصل به معصومین علیهم السلام دارد. بنابراین هر ادّعای جدید و حرف نویی که میان این اعتقادات دیرینه سابقه نداشته باشد، جایگاه لغزش و در معرض انحرافست.
این ملاک در صحت سنجی ادّعاهای بزرگ تازه نیز به خوبی راه گشاست. اگر فردی ادّعا کند مثلا فلان عقیده از اصول اساسی مکتب اسلام است، در حالیکه می بینیم پیش از او چنین عقیده ای میان جامعه ی شیعه شناخته شده نیست، با عنایت به همین نکته به راحتی این ادّعا نقض می شود. چه طور ممکن است مطلبی از اصول اولیه اعتقادات باشد، اما نه تنها در روایات مورد توصیه قرار نگرفته که چندین صد سال جامعه و بزرگان شیعه هم خبری از آن نداشته باشند؟!
