اگر فرد شیعه ای با کلمات معصومین علیهم السلام آشنا باشد، موج شبهات و سر و صداهای زمان غیبت برایش کاملاً عادیست. وقتی دوازده پرچم مشتبه بلند شود، باز هم می داند که «امر اهل بیت علیهم السلام از آفتاب روشن تر است».
این تنها ناآگاهان هستند که در این میان فریب خورده، و با هر بادی به سویی خم می شوند.
اندکی دقّت در رفتار و گفتار این مدّعیان پر هیاهوی اصلاح دین، برای نشان دادن تهی بودن آنان کافیست.
طبعا اولین چیزی که این افراد در پی آن هستند، کسب مخاطب و ایجاد شهرتست، که از راه سر و صدا، افشاگری، جنجال و ادعاهای بزرگ حاصل می شود. به جای تبیین مشکلات مذهبی، عمده ی محور تبلیغات اینان بر درگیری با دیگران می چرخد.
دلیل این هم روشن است، زیرا هیچ پشتوانه ی علمی ندارند. به فرمایش مروی از امیر المؤمنین علیه السلام: «لم یلجئوا إلی رکن وثیق/ پناهی به یک پایه ی محکم ندارند». امتحان کردن این نکته بسیار راحتست، کافیست از آنها بخواهید یکی از مسائل بنیادین مذهبی را، طبق مسلک خودساخته ی خود، از ابتدا تا انتها شرح و توضیح دهند.
✔️برای اشکال گرفتن به دیگران و تخریب مبانی متداول، بنیه ی علمی لازم نیست. طبیعا در هر مبنا و هر مسلکی نقاط مبهم یا مشکل داری وجود دارد که می توان روی آنها انگشت گذاشت و برجسته کرد؛ و هیچگاه ادعای عصمت در مبانی علمی نشده است.
✔️بررسی تاریخ اصحاب و ائمه علیهم السلام و اندیشه های کلامی، نیاز به تخصص بالایی دارد، و تکرار الفاظ بی حاصل «ظاهری» و «باطنی» و… تنها نشانه ی نادانی این افرادست.
✔️اصلا فرض کنیم «حسین بن حمدان» یا «محمد بن نصیر» و… به ستم در منابع «مقصره» متّهم شده باشند، اما وثاقت و جلالت این ها را باید کورکورانه از مصادر انباشته از مزخرفات نصیریه قبول کرد؟!!
باز اگر «ندانم گرایی» راه چاره شان بود، قابل تحمّل تر میشد!
نشان دادن نقطه ی وسط زمین، به صرف ادّعا، هنر نیست…