ابن اللبون های عصر ما!
بعضی ها در فتنه شُتُرند
قشنگ سواری می دهند
اربابانشان هم خوب به آنان می رسند
در حد علفی و چرایی و حطامی از دنیا…
اما بعضی مدعی اند: ما “ابن اللبون” هستیم
تابع کلام امیر المؤمنین علیه السلام
با عزّت و افتخار…
خود را مستقل می بینند، دور از هیاهوی جامعه
می گویند چوپان ما هنوز نیامده
و منتظر اوییم…
اما بدبختی اینجاست که اینها فقط
جمله اول حدیث را حفظند
ناگهان جو جامعه اسیرشان می کند
و هوس سواری دادن می کنند
بیچاره ابن اللبون، بچه شتر کوچک!
او که تاب این همه سواری فتنه جویان جنگی را ندارد
آن ها هم انتظار زیادی ندارند
در حدی که کارشان راه بیافتد
و شیره ی وجودش را بمکند..
آن وقت بچه شتر نحیف بیچاره را رها میکنند
آه! ابن اللبون نحیف و بی صاحب
دیگر چوپان قبلی هم او را نمی پذیرد…
کاش حداقل شُتر وار رفتار می کرد
تا در همین دنیا خوش باشد
خسر الدنیا و الآخرة
وذلک هو الخسران المبین…
أعادنا الله و إیاکم من الفتن و الزلل
